شورای حقوق بشر می شنود میانمار «از بد به بدتر، به وحشتناک» در حال حرکت است |

او به شورای حقوق بشر در ژنو گفت: «با هر گزارشی هشدار داده‌ام که اگر کشورهای عضو سازمان ملل مسیر خود را در نحوه واکنش جمعی به این بحران تغییر ندهند، مردم میانمار بیشتر از این آسیب خواهند دید.» بدتر به بدتر، وحشتناک برای تعداد بی شماری از مردم بی گناه در میانمار.

“مخاطرات نمی تواند بالاتر باشد”

آقای. اندروز ارزیابی بدی از 1.3 میلیون آواره ارائه کرد. 28000 خانه ویران شده روستاها به خاک سپرده شد. بیش از 13000 کودک کشته شده اند زیرا تعداد مرگ و میر افراد بی گناه به طور قابل توجهی افزایش می یابد. یک بحران غذایی قریب الوقوع؛ و 130000 روهینگیا در اردوگاه‌های اسارت عملا در حالی که دیگران از محرومیت و تبعیض رنج می‌برند که ریشه در عدم شهروندی آنها دارد.

“اجازه دهید صادقانه بگویم: مردم میانمار عمیقاً از واکنش جامعه بین المللی به این بحران ناامید شده اند. آنها از کشورهای عضوی که برای حمایت از این نظامی غیرقانونی و وحشیانه با بودجه، تجارت، تسلیحات و پوششی از مشروعیت تلاش می کنند، ناامید و خشمگین هستند.”

اما آنها همچنین از کشورهایی که از آنها حمایت می کنند، اما در ادامه سخنان خود با عمل حمایت نمی کنند، ناامید شده اند. خطرات نمی توانست بالاتر باشد.”

جرائم جنگی

ارتش میانمار روزانه مرتکب جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت از جمله قتل، خشونت جنسی، شکنجه و هدف قرار دادن غیرنظامیان می شود. اندروز ادامه داد.

و درگیری در سراسر کشور گسترش می یابد زیرا غیرنظامیان به طور فزاینده ای علیه حکومت نظامی سلاح به دست می گیرند.

علاوه بر این، یک فاجعه انسانی در حال رخ دادن است زیرا رهبران نظامی مانع ارسال کمک‌ها به جمعیت‌های آواره و جوامعی می‌شوند که آنها تصور می‌کنند با نیروهای طرفدار دموکراسی همسو هستند.

او گفت: «تعداد بی‌گناهی از مردم بی‌گناه بدون دسترسی به غذا، دارو و وسایل زندگی رها شده‌اند.

پاسخ ناموفق

این کارشناس سازمان ملل با مشاهده اینکه واکنش بین المللی شکست خورده است، گفت که “در درجه اول”، کشورهای عضو باید با قدرت بیشتری حکومت نظامی را از درآمد، سلاح و مشروعیتی که برای حمله به برمه ها و سرکوب آرمان های دموکراتیک آنها نیاز دارد، محروم کنند.

«بسیاری در میانمار به این نتیجه رسیده‌اند که جهان آنها را فراموش کرده یا به سادگی اهمیتی نمی‌دهد. آنها از من می پرسند که چرا کشورهای عضو از اتخاذ تدابیری که هم ممکن و هم عملی است، امتناع می ورزند، اقداماتی که می تواند جان افراد بی شماری را نجات دهد.”

صادقانه بگویم، من پاسخی ندارم.

وی با یادآوری اینکه از شورای حقوق بشر به عنوان وجدان سازمان ملل یاد می شود، از اعضای آن درخواست کرد که “سیاست های وضع موجود” را که کار نمی کند تجدید نظر کنند و مسیر جدیدی را برای کشورهای عضو سازمان ملل تعیین کنند تا در کنار و برای آنها بایستند. برای زندگی، فرزندان و آینده خود می جنگند.