در طول این تسلط تاریخی، محافظه‌کاران کشوری را به تصویر خود ایجاد کرده‌اند که درجه‌ای از حکومت محافظه‌کاران را تضمین می‌کنند، حتی زمانی که خارج از دولت هستند. قطب های قدیمی قدرت طبقه حاکم – سلطنت، مجلس اعیان، مدارس دولتی و آکسبریج – همچنان بر چشم انداز سیاسی تسلط دارند. در غیاب قانون اساسی مدون یا مجلس دوم منتخب، کنترل قدرت حزب حاکم حداقل است. سیستم رای گیری اول و آخر به طور مشخص غیر دموکراتیک باقی می ماند: دولت ها برای دستیابی به کنترل کامل اجرایی فقط باید ادعای حمایت حدود یک چهارم رای دهندگان را داشته باشند. محافظه‌کاران معمولاً در راس کار هستند.
محافظه کاران این نابهنگاری های غیردموکراتیک را اساساً بریتانیایی و نمادهای پر زرق و برق ثبات و شکوه بی انتها می دانند. اما آنها همچنین ستون های مناسب آرمان محافظه کار هستند. مجلس اعیان، جایی که محافظه‌کاران مدت‌ها در آن غالب بوده‌اند، گویای این موضوع است. لردها تنها در سال 1999، پس از اصلاحاتی که توسط دولت کارگر انجام شد، عمدتاً ارثی نبودند. این اتاق که هنوز انتخاب نشده است، اکنون یک نوع فساد مشروع را امکان پذیر می کند: یک نخست وزیر می تواند به هر متحدی – یک سیاستمدار، یک عضو خانواده، یک روزنامه نگار، یک بارون مطبوعاتی، یک اهدا کننده حزب – شغل مادام العمر به عنوان قانونگذار، صرف نظر از اینکه مناسب بودن، با تایید کامل ایالتی بر اساس یک تحلیل اخیر، از هر 10 همتای محافظه‌کار، یک نفر بیش از 100000 پوند، حدود 125000 دلار به مهمانی داده است. در هر زمینه دیگری، ما می دانیم که چنین عملی را چه می نامیم.
و سپس مدارس دولتی هستند که نام آنها ماهیت انحصاری و خصوصی آنها را رد می کند. حدود نیمی از رهبران محافظه کار به مدارس شبانه روزی نخبه مانند ایتون و هارو رفتند که در سال های 1440 و 1572 تأسیس شدند. از 30 نخست وزیر دانشگاه از سال 1721 (بیش از نیمی از کل)، سه چهارم به مدارس دولتی رفتند. در بریتانیا، مسیر رسیدن به قدرت اغلب از زمین بازی آغاز می شود.
محافظه‌کاران در طول تاریخ خود سخت تلاش کرده‌اند تا به اخلاق ضد برابری‌طلبی خود چهره‌ای محبوب ببخشند، و امتیاز نخبگان را در هاله‌ای از احترام، سنت و میهن‌پرستی قرار داده‌اند. بریتانیایی ها تشویق می شوند که به قدمت نهادهای خود افتخار کنند، خود را در شکوه و تشریفات سلطنت و اربابان ببینند، و از موقعیت خود به عنوان رعایای سلطنتی به جای شهروندان لذت ببرند.
در فیلم و ادبیات، بیشتر شخصیت‌ها و خطوط داستانی مورد علاقه کشور حداقل یک نسل از قوم محافظه‌کار را در بر می‌گیرند – جیمز باند قدیمی اتونی، که با جذابیت جنتلمن قوانین را زیر پا می‌گذارد. جادوگری فروتن هری پاتر، که همه چیز را به خطر می اندازد تا مدرسه شبانه روزی افسونگر خود را از شر نیروهای بد بیرونی نجات دهد. و جادوی مری پاپینز، دایه انگلیسی که فقط می خواهد خانه را مرتب نگه دارد. تلویزیون همان فرار را ارائه می دهد. تنها در سال 2019، بیش از 30 سری جدید از درام‌های دوره‌ای وجود داشت که معمولاً نمایش‌هایی محافظه‌کارانه از گذشته هستند که در بریتانیا تولید شده یا روی صحنه می‌روند.
