تیری موگلر: هیچ چیز خیلی افراطی نیست

مانفرد تیری موگلر، شیک پوش فرانسوی مرزی که در دهه های 1980 و 90 به تعریف مد کمک می کرد و اوایل امسال درگذشت، مشهور بود که از گذشته نگرها متنفر بود. تیری-ماکسیم لوریو، متصدی موزه هنرهای زیبای مونترال، مؤسسه‌ای که در نهایت موگلر را متقاعد کرد در این مورد تجدید نظر کند، می‌گوید: «در دنیای موزه‌ها، همه می‌دانستند که او با این ایده مخالف است.

لوریوت گفت، آنها نظر او را تغییر دادند و قول دادند که هیچ نمایشگاهی یک تور زمانی کسل کننده لباس نخواهد بود. در عوض، «به مضامین بزرگ نگاه می‌کند و آثار او را در چارچوبی قرار می‌دهد که لباس‌هایش در دنیای کنونی نشان می‌دهند: خلاقیت و اهمیت متفاوت بودن».

این در سال 2016 بود. نمایشگاه “تیری موگلر: کوتوریسم” در سال 2019 در کبک افتتاح شد. اکنون، پس از توقف در روتردام در هلند، مونیخ و پاریس، سرانجام در موزه بروکلین، آخرین مجموعه از مجموعه لباس‌های مسافرتی آن موسسه، به نمایش درآمده است. نمایش هایی که توسط متیو یوکوبوسکی، متصدی ارشد مد و فرهنگ مادی در موزه بروکلین تنظیم شده است. اینها شامل نمایشگاه‌هایی مانند «کریستین دیور: طراح رویاها» سال گذشته و «دیوید بووی است» در سال 2018 می‌شوند، که برای آوردن جذابیت جدید (و احتمالاً مخاطبان جدید) به موزه خدمت کرده‌اند.

Couturisime با وسعت بیش از 16000 فوت مربع، شامل یک نمایشگر ترکیبی است که تقریباً 130 لباس به همراه طرح، عکس، فیلم و حتی رایحه، با پس‌زمینه‌های ایجاد شده توسط تعدادی از صحنه‌نگاران از جمله فیلیپ فورهوفر و Rodeo FX، شرکت جلوه‌های ویژه که کار می‌کرد، دارد. در فیلم‌های «تلماسه» و «چیزهای عجیب‌تر»، بهتر است منعکس‌کننده تئاتری همهجانبه نمایش‌های باند فرودگاهی باشد که نام او را ساخت.

و اگرچه دنیای کنونی بسیار متفاوت از دنیای زمانی است که نمایش برای اولین بار افتتاح شد – نه فقط به دلیل از دست دادن موگلر، بلکه به دلیل Covid، Black Lives Matter، MeToo، و جنگ در اوکراین (در میان سایر رویدادهای جهانی) – این تحولات به جای اینکه نمایشگاه را قدیمی یا نامربوط به نظر بیاورد، در واقع به آن اهمیت بیشتری نسبت به آنچه که در ابتدا ممکن بود داشته باشد، می بخشد.

شاید به آن گذشته نگر گفته نشود، اما این معناشناسی است. به همین ترتیب عمل می کند: به عنوان یک استدلال قانع کننده برای اهمیت حرفه ای که ماهرانه در طناب محکمی که اصالت در اردوگاه قرار گرفت، به چالش کشیدن سلسله مراتب قدیمی و الهام بخش طراحان از الکساندر مک کوئین گرفته تا الساندرو میکله گوچی رفت. یکی که بر پایه بسیاری از ارزش های فرهنگی که امروزه در حال حاضر رایج است، بنا شده است.

لوریوت گفت: «موگلر از دهه 1970 در زمینه توانمندسازی و تنوع زنان پیشگام بود.

اگرچه در سال‌های پس از اینکه موگلر برند خود را فروخت (کلارینز آن را در سال 1997 خریداری کرد و در سال 2002 او را ترک کرد تا به طور کامل کارهای تئاتری را پذیرا شود)، این ارزش‌ها به طور فزاینده‌ای تحت الشعاع تمایل طراح به کیچ و خودخواهی فزاینده ظالمانه‌اش قرار گرفت. تصویر – ماهیچه‌های آنقدر بزرگ که شبیه پوپی به نظر می‌رسید، اگر پوپی در اسب دیوانه بود – او چیزی شبیه به رنسانس قرن بیست و یکم را به لطف کشف دوباره‌اش توسط نسلی از ستاره‌های پاپ آمریکایی مانند لیدی گاگا، بیانسه و کاردی بی تجربه کرد. در بینش خود در مورد تعیین سرنوشت زن، روح خویشاوندی را دید.

این نمایشگاه یادآور این نکته است که او چقدر به عنوان حلقه ای در زنجیره ای که ما را به آن سوق داده است، مهم بوده است و مد او واقعاً تا چه حد نوآورانه زیر عظمت و زرق و برق بود. (اگرچه ابهت و زرق و برق نیز دیدن آن بسیار سرگرم کننده است.)

این موضوع نه فقط با کتیبه ای که نمایش را افتتاح می کند – “در کارم همیشه سعی کرده ام که مردم قوی تر از آنچه هستند به نظر برسند” – بلکه با اتاق اول که نه یک لباس، بلکه هولوگرام یک لباس را به نمایش می گذارد، پیش بینی می شود. لباس: قفس طلایی استادانه ای که بر روی اسکلت فلزی ساخته شده توسط موگلر در سال 1985 برای تولید کمدی-فرانسه La Tragédie de Macbeth ساخته شده است.

لباسی که لیدی مکبث پوشیده بود، برای سفر بسیار شکننده بود، بنابراین هنرمند کبکی، میشل لمیئو، آن را در حالت مجسم خود از طریق یک تصویر شبح مانند حفظ کرد. نتیجه، دیدگاه موگلر از زنان را به عنوان موتورهای جامعه ترسیم می‌کند و زمینه را برای مجموعه‌ای از اتاق‌های بعدی – به‌ویژه اتاق بعدی: مطالعه‌ای درباره مشارکت بین موگلر و نزدیک‌ترین همکار عکاسش، هلموت نیوتن، آماده می‌کند. (از دیگر عکاسان حاضر در این نمایش می توان به گای بوردین، دیوید لاشاپل، سارا مون و هرب ریتس اشاره کرد.)

طرح‌های سیاه و سفید بزرگ نیوتن از الهه‌های سلطه‌جو با پوشیدن و بدون لباس در «دنیایی بدون مردان، یا دنیایی که مردان فقط لوازم جانبی آن هستند»، دو لباس را احاطه کرده است، از جمله یک لباس آرشیوی یک‌شانه با بالاتنه‌ای از جنس توری شفاف. ماریون بوردی، رئیس آرشیو موگلر، گفت که ماریون بوردی، رئیس آرشیو موگلر، گفت که کایلی جنر یک هفته پیش برای پوشیدن در جوایز شورای طراحان مد آمریکا از زیر خاک بیرون آورد و دامن مشکی مخملی هر یک.”

همراه با یک کت و شلوار مشکی که با تکه‌های کریستال پر شده است، به طرح‌هایی نیز می‌پردازد که به یک علامت تجاری موگلر تبدیل شد: یک خط معمارانه و اغراق‌آمیز که معبدی را از انحناها، از کتک خوردن شانه‌های قوچ گرفته تا کمر کوچک و دامن باریک، می‌سازد. موگلر که در جوانی به طور حرفه ای می رقصید و قبل از اینکه به مد روی بیاورد، قدردانی تقریباً بالینی از فیزیک بدنی داشت.

او این را بارها و بارها تکرار کرد، همانطور که اتاق‌های زیر مشخص می‌کنند، در موادی که از مواد سنتی (مخمل، ارگانزا، ابریشم) تا تجربی و از نظر فنی اصیل را در بر می‌گرفت: یک لباس بدنه مشبک بژ که با توری ظریفی از لاستیک پوشانده شده بود. توری نیم تنه ساخته شده از شیشه یا پوشیده از کاشی های سرامیکی کوچک. تسمه هایی که شبیه رادیاتور ماشین هستند. یک ژاکت پپلوم که ظاهراً از آج لاستیک ساخته شده است. ساخت و سازهای صنعتی با سازه های کوچر ادغام شدند.

موگلر برای دستیابی به افکت‌های فوق‌العاده‌ای که می‌خواست، از آتلیه‌های تخصصی مانند کرست‌ساز معروف Mr. پرل، کار خود را به دنیای مد اصلی معرفی می کند. این یکی از انتخاب های پیشگام طراح بود. او همچنین از خزهای تقلبی و چرم های چاپ شده به جای پوست های عجیب و غریب استقبال می کرد، مدت ها قبل از اینکه بدون خز بودن به یک شعار در دنیای مد تبدیل شود. قبل از اینکه مک کوئین بامستر را معرفی کند، به طرز حیله‌ای با نوردهی پشتی لاس می‌زد. قبل از وجود این دسته، لباس‌های تک جنسیتی را بررسی کرده‌اید، و قبل از ترندهای TikTok، شلوارهای زیر لباس‌ها، درخششی در چشم هر تأثیرگذار بود. دراگ کوئینز را در باند فرودگاه خود در کنار خیابان پارک پارک قرار دهید. و از صمیم قلب به ویژگی‌های دگرگونی لباس اعتقاد داشت: روشی که یک لباس می‌تواند به پوشنده‌اش کمک کند تا به شخصیتی (حیوان، معدنی، ابرقهرمان) تبدیل شود که خودشان تصور می‌کنند.

جای تعجب نیست که دیوید بووی، آفتاب پرست یک ستاره راک، دوره موگلر را پشت سر گذاشت. (کت و شلوارهای رنگارنگ او بخشی از بخش سلبریتی ها را تشکیل می دهد، که شامل تیپ های پوشیده شده توسط دایانا راس و مدونا نیز می شود.) دیتو جورج مایکل، ویدیوی او در سال 1992 “Too Funky” به کارگردانی مشترک ماگلر و شامل انواع سوپرمدل هایی است که در Mugler ولگردی می کنند. لباس، شایسته ویترین خاص خود می شود.

عطری که ماگلر در همان سال معرفی کرد، “Angel” نیز همینطور است (سال 92 اولین نمایشگاه مد او نیز بود) و اولین رایحه ای بود که Chanel No را از سلطنت خلع کرد. 5 در فرانسه – تا حدی به دلیل ماده مخفی آن: افزودن پاولویی از بوی پنبه. سه لباس بالدار و دیافان، از جمله یکی که مدل پت کلیولند را به مدونایی در حال نزول از بهشت ​​برای فینال نمایش استادیوم موگلر در سال 1984 تبدیل کرد، عطر را در جهان موگلر نشان می‌دهد، اگرچه تلاش برای قاب‌بندی بطری‌های عطر بیشتر به عنوان مجسمه است. یک یادداشت تلخ در نمایش

هیچ راهی برای دور زدن بوی اجتناب ناپذیر تجارت وجود ندارد، حتی اگر نه موگلر و نه مالک فعلی برند، L’Oréal، در حمایت از نمایشگاه نقشی نداشتند. که در نهایت و به طور کامل در آخرین اتاق بال می گیرد، اختصاص داده شده به جهان طبیعی و هنر طنزی که از آن الهام گرفته است: شیرینی ارگانزا با نبض له شده از چتر دریایی آویزان رشته های سیلیکونی. یک لباس ستونی که در پشت به شکل بال های پروانه پر باز می شود. و در مرکز همه چیز، La Chimère، شاید استادانه ترین لباسی که موگلر تاکنون ساخته است.

با رنگین کمانی از فلس‌های مهره‌دار دقیق که قفسه رنگین کمانی موجودی افسانه‌ای را تشکیل می‌دهد، هزاران ساعت طول کشید تا تولید شود و پوشیدن آن به قدری پیچیده است که در واقع روی مانکن نمایشی خود حرکت می‌کند. وقتی روی باند فرودگاه ظاهر شد، ورود به داخل نیز تقریبا غیرممکن بود، دامن آن بسیار تنگ بود. نتیجه ای غیر معمول برای تمایل موگلر برای رفتن به هر اندازه لازم برای تأثیر زیبایی شناختی.

اگرچه ایده تجارت آزادی برای اثر ممکن است به معنای واقعی کلمه مخالف توانمندسازی به نظر برسد، این تصویرسازی به روشن شدن مسیری در تخیل جمعی کمک کرد. حتی اگر اکنون این همان تعریف یک اثر موزه ای باشد.

تیری موگلر: Couturisime

تا 7 می، موزه بروکلین، 200 ایسترن پارک وی، بروکلین، (718) 638-5000; brooklynmuseum.org.